Ik doe reeds een 7-tal maanden aan improvisatietheater. Ik volg reeksen bij FUS Improv. Improvisatietheater is een kwetsbaar iets. Je geeft jezelf bloot en levert jezelf over aan het moment en de input van de tegenspelers en het publiek.
Bij FUS! Improv ervaar ik een veilige omgeving, waarin ik me bewuster wordt van eigen denkpatronen en me verder kan ontplooien. Het is ook fijn om mensen op die manier te leren kennen, het verbindt. Je hebt sowieso al een gemeenschappelijk iets nl. jezelf geven op een podium.
Ik heb traag opgebouwd met improvisatietheater. Eerst een 5-tal proefsessies gevolgd, om er in te komen. Daarna de basisreeksen. Ik had telkens stress voor die lessen, die stress is gezakt doorheen de tijd.
Ondertussen zit ik in reeks 3 en heb ik ook al aan enkele shows meegedaan. Soms met een 20-tal mensen publiek. Bij de shows heb ik in het begin als scorekeeper opgetreden, daarbij volg je een bepaald stramien om scores toe te kennen aan spelers, op basis van de reactie(s) van het publiek. Voor mij was dat een dankbaar iets, omdat ik een script kon volgen en toch podiumervaring kon opdoen.
Het is fijn om er in te groeien. Het geeft een boost aan het zelfvertrouwen. Het is uit de comfortzone en het went meer en meer. Het maakt me sterker.
Ik neem dit mee als mens buiten de impro. Spontaner m’n mond leren opendoen en zonder stress (voorbereid) praten voor een publiek.
Impro legt voor mij ook groeipunten bloot. Zoals oogcontact met het publiek. Ook breed durven kijken naar een situatie, en niet alleen gefocust op telkens één ding. Het is fijn om daarin te kunnen groeien. En groeien is wat we nodig hebben als mens. Stagnering is achteruitgang.
Dit artikel verscheen ook op de blog van Jonas zelf.